Het jaar 2020 in een filmpje

Dit jaar hadden we vanwege de covid-pandemie maar de helft van het normale aantal repetities. Ook moesten we al onze optredens en open repetitiedagen afgelasten. We hoopten nog op 1 november een coronaproof concert te geven via een livestream uit de Schouwburg, maar ook dat kon niet doorgaan vanwege een nieuwe lockdown.

Ondanks dat we elkaar niet op onze vertrouwde donderdagavond konden treffen, vonden we elkaar met spelletjes, quizes, challenges, apjes en op afstand dichtbij gemaakte ensemble-uitvoeringen. Er kwam een stroom aan creativiteit, warmte en betrokkenheid los uit deze mooie muziekvereniging. Daarvan geeft dit filmpje een prachtig overzicht.

We wensen iedereen op deze drempel naar een nieuw jaar het allerbeste toe aan muzikaliteit, gezelligheid, samenzijn en vooral gezondheid.

In memoriam

Tineke was getalenteerd. Zestien jaar geleden kwam ze als eerste fluitiste bij de harmonie. Ze kon prachtig spelen. En ze leek alles te kunnen spelen, elk genre, elke moeilijkheidsgraad. Schijnbaar moeiteloos. De repetities op donderdagavond bezocht ze trouw. Haar aanwezigheid was dan ook als een anker in het orkest, een vaste plek, rechts van de dirigent, op de eerste rij met de andere fluitisten. 

Tineke was praktisch. Enkele jaren geleden kreeg ze de kans met vervroegd pensioen te gaan, en die kans greep ze met beide handen aan. ‘Ik heb het gevoel dat ik niet oud zal worden’, zei ze bij wijze van uitleg als ze er een vraag over kreeg. Ze wijdde haar tijd voor een groot deel aan haar lust en haar leven: muziek maken. Behalve met het harmonieorkest speelde ze in ensembles van verschillende samenstelling. Tijdens de quarantaine, toen we niet meer konden repeteren, speelde ze op afstand onder meer een prachtig duet met Masha, en droeg ze bij aan verschillende stukken die we apart inspeelden en dan samenvoegden. 

Tineke was stoer. Toen ze vijf jaar geleden vanwege een levensbedreigende ziekte een zware behandeling moest ondergaan, was ze alsnog zo vaak als mogelijk bij de repetities. Ze werd dan liefdevol gebracht door haar vriend, die haar na de repetitie ook weer opwachtte zodat ze samen terug konden rijden. Ze speelde ook mee met het grote concert in de Schouwburg. De behandeling hielp, Tineke werd beter.

Tineke was dapper. Via een videovergadering eerder dit jaar deelde ze ons mee dat ze weer ziek was. En dat genezing niet meer tot de mogelijkheden behoorde. Het onvoorstelbaar verdrietige nieuws bracht ze krachtig en nuchter. We waren allemaal stil en verslagen na haar mededeling. We hadden allemaal een brok in de keel. Daarna ging het heel snel. 
Begin december overleed Tineke. We staken thuis een kaarsje voor haar op. Haar afscheid, waar we dankzij een uitzondering op de coronamaatregelen bij mochten zijn, was zoals zij zich dat had gewenst. Met veel muziek, vrolijke muziek ook, gespeeld door een deel van ons orkest. Er werden mooie woorden gesproken en mooie gedichten voorgedragen.

We zullen Tineke en haar fluitspel missen. Maar we zullen haar aanwezigheid blijven voelen. In een lentebries, de zomerzon, in de herfstregens, in de glinsterende sneeuw. En vooral in de muziek die we spelen.